Dlatego jeśli jesteś w związku, w którym odczuwasz, że się nie kłócisz, ale jednocześnie zastanawiasz się, czy tak powinno być - to ten tekst jest dla Ciebie, bo rozłożymy na czynniki pierwsze brak kłótni w związku. 

Myślę, że nie można omawiać tego tematu bez zastanowienia się jak w ogóle definiuje się kłócenie się. Jeśli dla kogoś jest to awantura, w której rzucamy talerzami, krzyczymy na siebie, obrażamy i nie słuchamy co mówi druga osoba, to jasne - zdecydowanie kłótnia jest czymś negatywnym i powinno się dążyć, by ich nie mieć. 

Ja jednak kłótnią nazywam komunikację konfliktową. To znaczy, że pomiędzy dwoma osobami występuje konflikt (coś ich łączy, ale też coś ich dzieli) i moment, w którym zaczynają te sprzeczności wyrażać i komunikować się w nacechowanej emocjonalnie sytuacji konfliktowej - to jest dla mnie kłótnia.

Tak więc, nie kłócicie się, nie macie awantur, czy nie macie konfliktów?

Jeśli ktoś mi mówi, że nie ma konfliktów, to ja od razu mówię, że w to nie wierzę i nie uwierzę nigdy. Nie jest możliwe, żeby dwie osoby były identyczne: zawsze chciały tego samego, miały takie same potrzeby, w tym samym momencie je spełniały, doskonale rozumiały co druga osoba miała na myśli i w ogóle. Nawet płatki śniegu nie są identyczne. A ludzie już sami w sobie przeżywają konflikty wewnętrzne. I to stale. Jeśli więc jedna osoba doświadcza konfliktów w obrębie jednego umysłu i ciała - dwie doświadczą go z pewnością. 

Czy natomiast nie kłócicie się, bo nie wyrażacie tych sprzeczności? Jeśli to jest prawidłowa odpowiedź, to moja też będzie jednoznaczna. To źle. Jedna lub dwie osoby mogą mieć styl rozwiązywania konfliktów zwany unikaniem albo dostosowywaniem się (to dwa różne style). W pierwszym przypadku obie przegrywają. Konflikty nie wyrażone nie przestają być konfliktami. Nawarstwiane, niespełnione pragnienia, oczekiwania czy potrzeby w końcu wyjdą. Może za 5, 10 albo nawet 50 lat. Ale będą żywe pod powierzchnią, zatruwając od wewnątrz osobę ignorująca je. Z kolei dostosowywanie się jest podobnie ryzykowne, bo wówczas wygrywa po prostu silniejszy. Troska o interes drugiej osoby jest ważna, stawianie drugiej osoby wyżej niż siebie jest bardzo szlachetne i generalnie uważam, że jest czymś do czego powinniśmy dążyć. Mało jest jednak Matek Teres i w praktyce bardziej prawdopodobne jest, że w ten sposób wyhodujemy sobie resentyment niż wyniosą nas na ołtarze.  

O awanturach wspomniałam już wyżej. W zdrowym związku nie powinno być krzyków, wyzwisk, rękoczynów, czy innych aktów agresji. Kropka.

O co się nie kłócicie? 

Myślę, że moja definicja kłótni, czyli konflikt+komunikacja+emocje, po części odpowiada na pytanie postawione w tytule, bo z niej samej wynika, że jednak większość osób się kłóci. I można by skończyć podsumowując, że w sumie to wszyscy się kłócimy i dobrze. 

Ale rozumiem, że ktoś może nie być przekonany moją definicją i odczuwać, że jednak on się nie kłóci i tak powinno być. Dlatego przewrotnie zastanówmy się jeszcze o co się nie kłócicie? 

Nie kłócicie się o wartości.

I bardzo dobrze! Jeśli macie identyczne lub bardzo podobne hierarchie wartości, zgadzacie się w kwestiach politycznych, finansowych, religijnych i światopoglądowych to macie ogromną szansę na bardzo udany związek. Konflikty wartości to jedne z tych, których rozwiązać raczej nie sposób. Ciężko znaleźć kompromis w kwestii wartości. Nie będę specjalnie rozwijać tego tematu, bo zamierzam napisać o tym całą magisterkę, więc jeszcze będę miała dosyć. 

Ale jeśli nie kłócicie się o wartości to zastanówcie się czy dlatego, że są zbieżne (i wiecie, że takie są), czy na przykład nie poruszacie tego tematu, bo boicie się, że będzie to deal breaker? Albo, jak wyżej, macie unikowy styl rozwiązywania konfliktów i udajecie, że problemu nie ma. 

Nie kłócicie się o komunikację. 

Szczerze mówiąc, to kolejna rzecz, w którą ciężko mi uwierzyć. Czy zawsze dokładnie wypowiadacie to co chcecie, używacie odpowiednich słów, tonu i mowy ciała, zawsze jesteście w stu procentach zrozumiani, wysłuchani i usłyszani?

Może łatwiej będzie zrozumieć temat jeśli podam przykład idealnie obrazujący konflikt spowodowany komunikacją: 

Para je obiad, nagle mąż mówi: „coś dziwnie smakują te ziemniaki” - jego intencja była taka, że zauważy, że z warzywami jest coś nie tak, są popsute, czy coś w tym stylu. Natomiast żona odczytała jego intencje jako zwrócenie jej uwagi, że źle przygotowała obiad. 

Może i przykład mocno stereotypowy, ale chodzi o to by zrozumieć problem. 

Można w każdej relacji coś źle usłyszeć, nie usłyszeć, inaczej zrozumieć czy zinterpretować. Jeśli nigdy się o to nie pokłóciliście - gratuluję, prawdopodobnie jesteście mistrzami komunikacji. Jeśli się pokłóciliście - po prostu wyjaśnijcie co usłyszeliście, a jak się zorientujecie gdzie powstał problem to prawdopodobnie wszyscy będą się śmiać i dokazywać, a maszynista zacznie bić brawo. Bo kłótnia spowodowana komunikacją może się zdarzyć łatwo, ale i zakończyć równie szybko i bezboleśnie. 

Nie kłócicie się o potrzeby.

I bardzo niedobrze. Nie jest możliwe abyście nigdy w całym swoim wspólnym życiu nie doświadczyli konfliktu potrzeb. Czy to przyziemnych jak to, że jedna osoba chce zjeść cokolwiek, byle szybko, a druga chce zjeść dobrze; czy bardziej zaawansowanych jak konflikt marzeń czy planów samorealizacji, które w którymś momencie stoją w sprzeczności. Potrzeby mamy różne i nawet wewnętrznie mogą one być sprzeczne. 

I ponownie, jeśli takich kłótni nie ma, to znaczy, że wasz styl jest unikowy, albo dostosowujący się. Z początku można tak żyć, ale w dłuższej perspektywie któreś będzie nieszczęśliwe, niespełnione, sfrustrowane. Potrzeby nie są opcjonalne. Jeśli potrzebujesz snu to go potrzebujesz żeby funkcjonować, nie zignorujesz tego siłą woli, miłości i poświecenia. Jeśli potrzebujesz żeby partner inaczej traktował obowiązki domowe czy ciebie to również to uczucie nie zniknie od zaciśnięcia zębów. 

Są oczywiście takie rodzaje wyższych potrzeb, których można sobie odmówić, w imię jakichś innych jeszcze wyższych wartości, które są dla nas ważniejsze. Jednak niewypowiedziane potrzeby nadal są potrzebami. 

Poza tym są oczywiście jeszcze inne powody, dla których para się nie kłóci. Być może jest jeszcze w fazie miesiąca miodowego i widzi wszystko w różowych okularach. Być może w ogóle jest na absolutnym początku związku, w którym nie wie jeszcze o potencjalnych konfliktach. Może się bać kłótni, czy odrzucenia, może żyć w przekonaniu, że kłótnie są złe i omijać je za wszelką cenę. Albo może być po prostu nie dość zaangażowana w związek, by podejmować trudne tematy. 

Tak więc, kiedy ktoś mnie zapyta czy to dobrze czy niedobrze jak para się nie kłóci to odpowiadam: Nie ma tak, że dobrze, albo że nie dobrze. Gdyby ktoś mnie zapytał co jest w związku ważne to powiedziałabym, że… to by dwóm osobom, które w nim są było ze sobą dobrze. 

Gdy zastanawiam się jaki jest mój ulubiony sposób wypoczywania, z dumą myślę sobie, że jestem w tym temacie bardzo elastyczna. Mogę pojechać na bardzo aktywne wakacje, jak i na leżenie nad basenem. W góry i nad morze. Pod namiot i do pięciogwiazdowego hotelu. Zawsze uważałam to w sobie za dużą zaletę. Ja po prostu umiem się dostosować do osoby, z którą jadę. Sprawa nie jest jednak taka prosta kiedy mam się zastanowić jaki jest MÓJ sposób wypoczywania.

Lubię też powroty. Ze wstydem przyznam się, że czasem czekam na nie jeszcze podczas wyjazdu. Powroty do domu mają w sobie coś z takiego odsapnięcia po męczącym wysiłku. Dom kojarzy mi się, ze spokojem, bezpieczeństwem, z miejscem, w którym nic złego się nie dzieje, w którym na wszystko jestem przygotowana. W łazience czekają na mnie moje pachnące kosmetyki, można zrobić świeże pranie, a w zamrażarce są lody.

Ale gdybym miała wrócić do pytania z pierwszego akapitu o mój ulubiony sposób wypoczywania to nie podałabym tego, który najczęściej zdarza mi się praktykować. Zdecydowanie najbardziej chciałabym odpoczywać mając 7 lat na wakacjach na wsi. Nie czuć senności o 22, ale móc czytać ciekawe książki do 4 nad ranem. Czuć tę swobodę całego dnia, miesiąca i życia przed sobą. Wierzyć, że mogę wszystko co chcę - spędzić dzień w basenie, zbudować bazę, albo oglądać Piratów z Karaibów. Nie martwić się inflacją, wojną i kryzysem. Dlatego gdybym się miała zastanowić czego chcę od życia to właśnie tego. Mieć całe lato przed sobą. 

Ten tekst powstał rok temu. Dzisiaj, kolejny rok terapii później, takie sytuacje są mi już obce. Po trzech latach terapii nie boję się już, że umieram. A przynajmniej nie w ten sposób. Postanowiłam jednak opublikować ten tekst, bo być może ktoś mierzy się z podobnymi epizodami lęku/stresu. Być może poprzez fakt, że mi się udało to przełamać sam znajdzie nadzieję. Być może zdecyduje się na terapię, jeśli będzie tego potrzebować, a może po prostu dowie się, że nie jest sam.

Jakieś dziesięć lat temu trafiłam na tekst w internecie: „Nigdy nie będziesz już tak młody jak w momencie, w którym zacząłeś czytać to zdanie”. Muszę przyznać, że ono mocno oddziaływuje na świadomość. Z jakiegoś powodu we mnie uderzyło mocniej niż to słynne powiedzenie, że „z każdą minutą jesteśmy coraz bliżej śmierci”. Pewnie dlatego, że pierwsze zdanie mówi o realnej stracie, która dokonuje się nieustannie, natomiast drugie zwiastuje tylko bliżej nieokreślone wydarzenie, które w świadomości i tak jest pewne. Czy nam się to podoba czy nie. No to ja dzisiaj o tej stracie.

Słuchałam niedawno podcastu, a raczej debaty na moje ulubione ostatnio tematy filozoficzne, religijne i moralne. Generalnie wchodzą tam treści tak grube, że nie przytoczę ich, bo sama za bardzo nie wiem o co chodzi. Ale mowa była o poznaniu zmysłowym i tym, czy zmysły są kreatorem rzeczywistości. I rozważaniu czy świat nie jest symulacją. I wówczas jeden z moderatorów tej debaty zaproponował dwustopniowe „testowanie” czy dane rozważania w ogóle mają sens. Pierwszym pytaniem jakie należy sobie zadać jest „Czy ten problem da się rozstrzygnąć?”, a drugie „czy rozstrzygnięcie tego problemu zmienia cokolwiek w moim życiu?”. I tylko tymi problemami, na które w obu wypadkach odpowiedź brzmi „tak” należy się zajmować. Myślę, że dla ludzi praktycznych jest to tak oczywiste jak dwa plus dwa. Dla mojej filozoficznej duszy jest niełatwe. Ale nie mówię, że nie pozbawione sensu. A tym co przekonało mnie o tym dodatkowo było zdanie:

„Pamiętaj, że każda minuta Twojego życia przeznaczona na rozważanie tych spraw już nigdy nie powróci.”*

Mocne, prawda?
Być może dla kogoś kto nie interesuje się tematami filozofii i nie zajmuje swoich myśli rozważaniami transcendentnymi, metafizycznymi i (tu wstaw kolejne trudne słowo z Wikipedii, które musiałam sprawdzić, żeby nie napisać czegoś głupiego), jest to zdanie zupełnie logiczne i nieoddziaływające. Na mnie jednak robi wrażenie, bo przypomina mi, że dotyczy nie tylko rozważań, ale każdej minuty mojego życia, którą poświęcam na cokolwiek. To nie muszą być rozkminy tak złożone, że pod koniec nie wiadomo od czego się zaczęły. To może być scrollowanie TikToka, odmęty YouTube’a, albo wszystkie stories MakeLifeHarder. Cokolwiek. Żadnej minuty już nie odzyskam.

Słuchałam niedawno podcastu mojej koleżanki Karoliny „W poszukiwaniu prostej ścieżki” (serdeczne pozdrowienia dla niej) opowiadającego o tym czy prawda leży pośrodku. Zdaniem Karoliny zdecydowanie nie i nie można uznać, że każdy ma jakąś swoją prawdę. Że prawda jest jedna i leży tam gdzie leży. Nie byłabym sobą, gdybym nie znalazła w tym czegoś, z czym mogłabym się nie zgodzić.

I to może wydawać się dziwne, że polemizuję z tym, że prawda jest jedna. Ja uważam jednak, że z tą prawdą to trochę i tak i nie. Są faktycznie takie obszary, w których możemy uznać, że jest jakaś obiektywna prawda. W tym przypadku przykład matematyczny jest bardzo trafiony. Dwa plus dwa zawsze równa się cztery, i nawet jeśli znajdzie się osoba, która uzna, że pięć i jeszcze inna, która powie, że dwadzieścia, to nie możemy powiedzieć, że „prawda jest pośrodku”.

Tak samo jest z postrzeganiem materialnego obiektu, przykładowego „słonia w pokoju”. Nawet jeśli go nie widzimy i z zamkniętymi oczami wydaje nam się czymś innym, to jest tym czym jest.
Problem w tym, że na matematyce i świecie fizycznym nasze postrzeganie prawdy się kończy.

Jednym ze stanowisk w metaetyce (postaram się używać mało trudnych słów, mimo, że mam taką pokusę, żeby wyjść na mądrzejszą) jest emotywizm, który należy do grupy stanowisk (nonkognitywistycznych) głoszących, że prawdy moralne nie są sądami w znaczeniu logicznym. To znaczy, że jest taki pogląd mówiący o tym, że tego co jest dobre, a co złe, nie rozpatruje się w znaczeniu prawdy. Że kiedy ktoś mówi, że coś jest dobre to nie może być to ani prawda ani kłamstwo.
Myślę, że najprościej będzie na przykładach. Jeśli ktoś głosi, że „aborcja jest zła” to nie wypowiada żadnej prawdy czy kłamstwa. A z punktu widzenia emotywizmu jedyne co wypowiada to własne emocje i im daje wyraz, a nie przedstawia jakąś prawdę.
Czy ja się z tym zgadzam? Ciężko mi to oceniać. Z jednej strony czuję pokusę żeby uznać, że świat jest na tyle prosty, że istnieje jedna obiektywna prawda dotycząca świata i zawiera w sobie jednocześnie prawdę o fizycznym świecie, prawdę o wydarzeniach i prawdę o dobru.
Z drugiej, mam wątpliwości.

Wracając do sformułowania, że każdy nie może mieć swojej prawdy. W zasadzie, dlaczego nie? I dlaczego te obie prawdy nie miałyby być spójne? Weźmy jakiś relacyjny, całkiem wymyślony, ale możliwy przykład. Asia i Basia rozmawiają. Asia chce przekonać Basię, że powinna schudnąć, bo jej waga jest niezdrowa, sugeruje więc, by Basia wzięła się za siebie, bo umrze. Basi zrobiło się przykro. Ale Asia chciała wyrazić prawdę, troskę i pomóc. I prawdą jest, że chciała pomóc, ale prawdą jest też, że Basi ta próba pomocy nie pomogła, a zaszkodziła, bo przysporzyła smutku. 
Można by powiedzieć, że po prostu każda z nich ma część prawdy, a cała prawda jest taka, że dana sytuacja jest ambiwalentna. Zawiera w sobie i troskę Asi i smutek Basi. Ale część prawdy nadal jest prawdą. 

Nie wiem czy to jest zrozumiałe. Wyobraźcie sobie dowolną kłótnię z bliską osobą, w której spieracie się o to kto ma rację, a w zasadzie każdy z Was ją ma, bo dobre chęci nie przeczą złym skutkom. Dwie osoby mówiące dwie rzeczy mogą mieć rację. A może być też tak, że żadna z nich tej racji nie ma.

Ilustracja: Agata Morzyk, https://www.instagram.com/agata.morzyk/

- Ross, od jak dawna planujesz ten ślub? - Nie wiem, od miesiąca? 

- Emily prawdopodobnie planuje go odkąd miała pięć lat! (...) My tak robiłyśmy! Marzyłyśmy o idealnym ślubie... W idealnym miejscu... Z idealnym czterowarstwowym tortem... Z malutkimi figurkami na czubku... 

Przypomniał mi się ten fragment, ponieważ ja miałam tak samo. Od dziecka uwielbiałam to wszystko co związane ze ślubami. Niczym Jennifer Lopez w Powiedz tak. Oglądałam więc ślubne inspiracje na pintereście, zapisywałam, marzyłam. Widziałam naprawdę, naprawdę wiele sukni ślubnych. Nawet je szyłam zawodowo i szczerze to kochałam... 

Jednak odkąd pamiętam było coś, co kładło się cieniem na tym pięknym śnie... Od zawsze bałam się swojego ślubu. A raczej wiedziałam, że będzie to dla mnie tak ważne i stresujące, że byłam przerażona tym stresem, którego jeszcze nie było. 

Tak, stresował mnie stres. Kto nigdy nie był w tym zamkniętym kole, ten prawdopodobnie tego nie pojmie. Gdy się zaręczyłam, a tym samym ślub i wesele przestały być tylko mglistym marzeniem, a nieuchronną perspektywą, lęk pojawił się szybciej niż później. 

Dlatego dzisiaj chciałabym przybić piątkę tym wszystkim dziewczynom i kobietom, których własne śluby stresują, powiedzieć, że nie jesteście same, a także wyjaśnić sobie i Wam skąd być może się ten cały niepokój bierze. 

Perfekcyjna, nienaganna, nieskazitelna, doskonała.... 

To tylko niektóre z określeń, które pojawiają się w większości ślubnych artykułów. Kiedyś pokazywałam Wam na instagramie screeny z artykułów, które używały dokładnie takich słów, aby opisać to jak powinna wyglądać kobieta w dniu ślubu. "Nie tylko staranny makijaż, świetne upięcie, nienaganna stylizacja..." Oczywiście musi mieć też nieskazitelne paznokcie, zadbane stopy, włosy i cerę. Wszystko na tip top. 

Nie wiem jakie są uczucia innych czytających to (podzielcie się w komentarzach), ale ja wpadałam w mini panikę. No bo co jeśli tego dnia wyskoczy mi pryszcz na czole, albo będę mieć bad hair day, albo odpryśnie mi lakier, albo przeoczę ten jeden włosek koło brwi, albo wzruszę się i rozmażę makijaż?! Przecież wtedy nie będę już idealna, nienaganna i nieskazitelna. Będę dokładnie odwrotna! Czyli niedoskonała, zaniedbana, naganna... Czyż nie? 

Może brzmi to jak przerysowany obraz. A może to rozgrywa się poza świadomością, a tym bardziej chęciami? 

6 miesięcy, 3 miesiące, miesiąc, dwa tygodnie, tydzień, trzy dni, dzień przed ślubem... 

Czyli rozpiska wszystkich zabiegów, które koniecznie musisz wykonać przed ślubem. Pilnuj kalendarza, ustaw przypomnienia i NIE PRZEOCZ NICZEGO, bo oczywiście potem będzie za późno! 

Wiecie, ja lubię planować, excel to totalnie najlepszy program jaki stworzyła ludzkość. Ale podczas planowania wesela okazało się, że rzeczy, o których trzeba pamiętać jest tyle, że za każdym razem, gdy K. pytał "czy nie musimy czegoś załatwić?" ściskał mi się żołądek. 

Dokumenty w urzędzie, w kościele, akty chrztu, nauki, przymiarki, spotkania, umowy, próbne fryzury, makijaże, sesje, a wszystko w odpowiednim dla harmonogramu momencie! 

A do tego dokładał się jeszcze harmonogram zabiegów pielęgnacyjnych, bo przecież tego dnia musisz być nieskazitelna! Ale to opisałam już w akapicie wyżej... 

Tego nie rób! 

Obok setek artykułów jak i co zrobić, żeby wszystko było idealnie pojawia się też cały szereg tytułów krzyczących czego nie robić. 

"10 błędów panny młodej", "Tego nigdy nie rób na swoim weselu", "15 rzeczy, które mogą zdenerwować gości", "Tego nie chcesz usłyszeć na swoim weselu"... 

Oczywiście, bo poza przekazem podprogowym w postaci przekonywania jaka doskonała musisz być tego dnia otrzymujemy jeszcze wypunktowaną wizję katastrof, które mogą się zdarzyć. Oczywiście się nimi nie przejmuj, ale oczywiście weź to wszystko pod uwagę, bo podobno im więcej kontrolujesz - tym mniej się stresujesz... Czyżby? 

Zmień się! 

Wróćmy jeszcze raz do wyglądu, bo jednak to najbardziej poczytny temat ślubny. Ale tym razem z grubej rury. 

Dieta przed ślubem, jak nie przytyć. Schudnij NAWET 10 kg. Medycyna estetyczna przed ślubem to dobry plan! 

Tutaj naprawdę opadają mi już ręce, nie wiem co napisać i chyba zaraz otworzę nachosy i butelkę wina...  Nie zapytam skąd pojawił się ten cały pomysł odchudzania "do ślubu", bo doskonale wiem. Każda kobieta chce być piękna. Zwłaszcza w tym dniu. Zwłaszcza, gdy zaprosiła mnóstwo gości, wszyscy na nią patrzą i zatrudniła fotografa, który od rana do nocy będzie jej robił tysiące zdjęć. 

Tylko czy motywacja pt. "chcę schudnąć do ślubu" naprawdę jest zdrowa i dobra? Moim zdaniem nie. 

Postaram się tutaj być bardzo delikatna i ostrożna, ponieważ nie chcę, żeby ktoś mnie posądził o fat shaming, albo żeby zrobiło mu się przykro, ale też nie będę ukrywać swojej opinii. 
Otyłość jest chorobą, którą należy leczyć. A także spora nadwaga jest problemem, który może powodować inne choroby i problemy ze zdrowiem. Nie należy tego lekceważyć i przekonywać, że można być otyłym i to jest super. Dbanie o siebie, dbanie o swoją sylwetkę, ale przede wszystkim o swoje ZDROWIE jest niesamowicie ważne! Artykuły mówiące o tym żeby zdrowo się odżywiać i ćwiczyć mają rację, ale te które mówią, żeby robić to "do ślubu" są okropne i głupie. 

Kochana kobieto, dbaj o siebie, ale zawsze. Nie tylko i nie zwłaszcza ze względu na ślub. Mordercza dieta i wyciskające siódme poty treningi tylko po to by dobrze wyglądać w tym jednym dniu nie są dobrą motywacją i mogą się bardzo źle skończyć. 

Nie jestem dietetykiem, czy trenerką dlatego nie chcę kontynuować tematu, na który nie mam odpowiedniej wiedzy. Ale co z tym wszystkim, gdy już ten ślubny deadline minie? 

Druga sprawa, że obserwując ślubne metamorfozy widzę, że po spektakularnym wyszczupleniu przed ślubem, następuje efekt jojo, albo zwyczajne rozluźnienie restrykcji, powrót do normalnej wagi, albo lekkiej nadwagi. Nierzadko też wiele kobiet zachodzi w niedługim czasie w ciążę co też mocno wpływa na zmianę jej sylwetki. I być może stąd te wszystkie stereotypy, że kobiety przestają o siebie dbać po ślubie. Czemu też wcale się nie dziwię. Nakładamy na siebie wymagania nie do spełnienia, mężczyźni, albo inne kobiety zaczynają traktować to jako normę i wręcz tego od nas wymagać. A przecież nikt nie jest idealny! A już na pewno nie cały czas. 

A teraz plastikowa wisienka na tym zgniłym torcie. Medycyna estetyczna i wszystkie absurdalne zabiegi, które się wykonuje, a o których w normalnych okolicznościach nawet byś nie pomyślała. 

Redukcja tkanki tłuszczowej i celulitu, opalanie natryskowe, wybielanie zębów, depilacja laserowa... 

Ja tego nie wymyślam, o wszystkim czytałam. 
I żeby nie było, jeśli ktoś chce, ma ochotę, potrzebę, pieniądze - medycyna estetyczna jest ok! Ale medycyna estetyczna tylko dlatego, żeby w dniu ślubu wyglądać jak ktoś kim w gruncie rzeczy na codzień nie jesteśmy to dla mnie lekka przesada. 
A zwłaszcza jeśli myślimy o tym tylko dlatego, że ślubne fora są pełne opisów tego, że wszystkie dziewczyny to robią. 

Szczerze mówiąc sama myślałam o wybieleniu zębów właśnie "do ślubu". Ale teraz widzę jak bardzo zrobiłabym to, bo jestem podatna na wpływy "musisz być tego dnia gwiazdą i musisz być NAJPIĘKNIEJSZA". 

Kiedy bycie szczęśliwym przestało wystarczać? 

Muszę przyznać, że nie spodziewałam się, że ten tekst wyjdzie taki długi. Jest tu jeszcze tak wiele tematów, o które nawet nie zahaczyłam. O to, że rodzina, czy znajomi też mają wobec nas jakieś oczekiwania, o tym, że portale ślubne piszą obrzydliwe głupoty w dziale "psychologia" i o najważniejszym, że bardzo łatwo w tej gonitwie zgubić najważniejsze. 

Każdy człowiek ma prawo marzyć o tym, żeby mieć piękny ślub i wesele, powinien też mieć prawo je zrealizować. To że chce się mieć piękną oprawę ślubu nie jest złe. Nie ma dobrych i złych przygotowań, bo komuś zależy na dokładnie takich kwiatach, a komuś innemu nie. To wszystko jest ok. (Chociaż złe przygotowania też mogą być np. gdy w ogóle nie zdążysz poznać partnera_ki przed ślubem) 

To, że chcesz pojechać zabytkowym samochodem, a obrączki będą na mchu w małej szklarni z ikea nie znaczy, że nie zależy ci na przyszłym małżeństwie. I odwrotnie. Jeśli nie chcesz wystawnego wesela na 200 osób nie równa się temu, że nie chcesz pokazać światu swojego szczęścia. To są dwie całkiem różne rzeczy. 

Ważne jest jednak to, żeby naprawdę skupić się na tej drugiej osobie. Na tym małżeństwie. Na tej Nowej Drodze Życia, której nam wszyscy gratulują i życzą. Bo bez tego rzeczywiście może nas czekać "depresja poślubna". 

Feministycznym słowem zakończenia 

Wiecie co mnie najbardziej w tym wszystkim boli i oburza? Że cały ten bajzel jest zrzucany na kobiety. To one planują te śluby i wesela, to dla nich są pisane te artykuły. Dla nich pisze się nawet porady "jak włączyć narzeczonego w przygotowania". Przecież to absurd. Od kobiet wymaga się, aby były nieskazitelne, doskonałe, idealne etc, a od mężczyzny wymaga się... aby przyszedł. Nikt nie narzuca, że ma mieć nienaganne paznokcie, czy żeby robił olejowanie włosów tydzień przed ślubem. 

Po moim story na instagramie dostałam sporo wiadomości od dziewczyn/kobiet, które czują tak jak ja, którym też jest ciężko, które nie mają siły na te wszystkie wymagania. Ale dostałam też wiadomość od mężczyzny, którą odebrałam mniej więcej tak "co się przejmujesz, facet i tak nie zauważy"... 

I to jest kolejny cios. Świat kobiety nie kręci się wokół faceta, który ma zauważyć lub nie. W gruncie rzeczy myślę, że ja planując wybielanie zębów myślałam o zdjęciach ślubnych, a nie o tym żeby podobało się K. 

Ale skoro nie planowałam robić tego "dla niego", a mnie od planowania mdliło, to dla kogo to robiłam? 

Refleksja poślubna

Pierwotną wersję tego tekstu napisałam będąc prawie rok przed ślubem. Dzisiaj jestem ponad rok po, i z pewnością mogę stwierdzić, że było to jedno z najbardziej stresujących wydarzeń w moim życiu. Z perspektywy czasu nie żałuję tego, że było dla mnie tak ważne, że się przejmowałam i starałam się żeby wszystko było pięknie i idealnie. Naprawdę, dzisiaj niewiele bym zmieniła. Żałuję jednak, że przez stres, który mi towarzyszył nie mogłam się cieszyć tym wszystkim w pełni. Że na wybieranie sukni ślubnej cieniem kładło się prawie dwukrotne zasłabnięcie. Oczywiście z nerwów. 

Szkoda, że ostatnie próby pierwszego tańca, na którym naprawdę bardzo mi zależało i który wspominam jako jedno z fajniejszych przeżyć tego dnia, były naznaczone bólem brzucha, osłabieniem i spięciem. Nie inaczej jak ze stresu. 

Jest mi szkoda, że dzień, który był dla mnie tak ważny, i na który tak czekałam, był okupiony takim cierpieniem, bo tak właśnie postrzegam ten stres, który towarzyszył mi przez wiele miesięcy wcześniej i jeszcze trochę później. Myślę, że w dużej mierze wynikał on z tego jaką jestem osobą, ale z pewnością duży wpływ miała na to presja społeczna, tak bardzo obecna w mediach i wszędzie wokół. Czy można coś z tym zrobić? Nie wiem. 
Ale chciałabym przekazać wszystkim kobietom, które miały tak samo, albo podobnie, albo jeszcze bardziej, że nie są w tym same. 

Dajcie znać jak Wy przetrwaliście swoje przygotowania ślubne.  

Mam wrażenie, że to pytanie w pierwszym wrażeniu, wydaje się bardzo filozoficzne. Ale tylko gdy patrzymy na jego pierwszą część, która brzmi „czy jestem tym kim jestem”. Można tutaj wypłynąć na szerokie wody filozofii. Ale nie będziemy tego dzisiaj robić. Zamiast tego skupimy się na drugiej części, która w oderwaniu od pierwszej nabiera zupełnie innego sensu - „czy jestem tym kim chcę być?”

W mojej głowie ten temat wydaje się dosyć jasny, ale kiedy zapisuję swoje myśli, dostrzegam zupełnie nowe sensy tego zdania, więc wyglada na to, że będę miała do napisania więcej niż pierwotnie zakładałam.

Czy jestem tym kim chcę być? Jednym z wielu znaczeń tego pytania jest zastanowienie się nad tym, czy dążę do osoby, którą chciałbym być. Każdy człowiek ma w swojej głowie kilka obrazów siebie. Psychologia nazywa je „ja realnym, idealnym i powinnościowym”. Ja realne - to informacje o tym jacy jesteśmy, powinnościowe, to obraz przekonań o swoich obowiązkach i powinnościach. Ale dzisiaj chciałabym przywołać to trzecie - „ja idealne” . To wizja tego jaką osobą chciałoby się być. Duże rozdźwięki pomiędzy ja realnym, a idealnym prowadzi do depresji, smutku i rozczarowania sobą. Tego się nauczyłam na psychologii społecznej. I bardzo bym nie chciała nikogo wpędzić w smutek i rozczarowanie sobą, ale myślę, że zastanowienie się nad tym kim chcę być i jak daleko jestem od tej osoby może pomóc obrać dobry kierunek.
Czy ta osoba, którą teraz jestem jest na dobrej drodze żeby zostać tą osobą, którą chcę być?

Czy jestem tym kim chcę być? Ma też kolejne znaczenie. Ale wydaje mi się, że najlepiej je oddaje tekst, na który trafiłam na pintereście. Jak widać - tematy leżą na ulicy. Albo, w tym przypadku, na tablicy. You are what you do, not what you say you'll do. Czyli jesteś tym, co robisz, a nie tym, co mówisz, że zrobisz. I w tym sensie spójrzmy na pytanie, czy jestem tym kim chcę być? Z jednej strony wydaje mi się, że tak. Że nasze marzenia i plany mówią o tym kim jesteśmy. To, że ktoś chciałaby pojechać do Afryki i kopać studnie, budować domy i uczyć dzieci, mówi coś o tej osobie. I jest to coś innego niż plan zostania influencerem. Nie wartościuję tych rzeczy, podaję po prostu skrajności, żeby zobrazować, że odmienne pragnienia tych dwóch osób mówią o tym kim są.
Z drugiej jednak strony, to tylko słowa. Albo plany. Ciężko oceniać po chęciach. Jak to mówią, dobrymi chęciami… Nie lubię tego powiedzenia. Zakłada, że dobre chęci prowadzą do złych skutków. A tak nie musi być. Mogą prowadzić do dobrych skutków, albo do złych albo do neutralnych. Natomiast czy dobre moralnie skutki może przynieść coś zrobione ze złymi intencjami? To dosyć znany przykład w etyce - osoby, która chciała kogoś otruć, ale w wyniku jakichś czynników, zamiast zabić, pomogła wyleczyć. No i jak ocenić taki czyn?
Czy ktoś kto chce otruć jest trucicielem? A czy ktoś kto chce być lekarzem jest lekarzem?

Wyszło dosyć filozoficznie i skomplikowanie. Tak też bywa. Jak zwykle nie mam tutaj gotowych odpowiedzi, ale temat wydaje mi się ciekawy, warty rozważenia i mimo wszystko zmieniający coś w życiu. Zwłaszcza, jeśli odpowiemy sobie na to pytanie przecząco.

A Ty jak uważasz? Jesteś tym, kim chcesz być? 

Opowiadałam Wam kiedyś o tym, że lubię próbować nowych rzeczy. Nie kulinarnych. Ale bardziej życiowych. Nowe hobby, albo jakiś kierunek rozwoju. I wielokrotnie, dzięki temu miałam okazję spotkać się z komentarzami, że jest „za późno”. Nie tyle za późno żeby zacząć, ale za późno, żeby w tej dziedzinie „coś” osiągnąć. Tylko czym jest to „coś” i czy zawsze chodzi o to, żeby to osiągnąć?

Pamiętam, że takie komentarze na pewno pojawiały się w kontekście ćwiczeń fizycznych, konkretnie baletu, którego zawsze chciałam spróbować i gry na pianinie. Prawdopodobnie dlatego, że tak już się utarło, że najlepsi profesjonaliści w tych dziedzinach naprawdę zaczynali jako małe dzieci. Tylko co z tego? Czy jak ktoś dorosły postanawia wybrać się na lekcje tenisa to słyszy komentarze „po co tam idziesz? I tak nie wygrasz już US Open” No nie. Dlaczego jest więc tak z innymi dziedzinami?
I dlaczego w ogóle ktoś zakłada, że celem robienia wszystkiego musi być osiągnięcie w tym mistrzostwa świata?
Prawda jest taka, że jednak baaaardzo niewiele osób zostaje mistrzami świata w czymkolwiek. Czy to znaczy, że nie warto było próbować? Albo, że nic nie osiągnęli?
Moją idolką w dziedzinie robienia rzeczy „za późno” jest Dominika Nahajowska z White Point Shoes. To jej blog zmotywował mnie żeby w wieku 22 lat wybrać się na pierwsze lekcje baletu, co zawsze było moim marzeniem. Oczywiście okazałam się totalną parówą. Co więcej… nie spodobało mi się. Ale czy to znaczy, że nie było warto? Jasne, że było! Przynajmniej mogę Wam dzisiaj napisać, że zawsze chciałam, poszłam i spróbowałam. Zamiast zastanawiać się jak by to było i pluć sobie w brodę.

Całe to podejście „jest już za późno”, mimo, że wiem jak bardzo głupie, wpływa na psychikę bardzo mocno. Miałam przez nie wiele chwil wątpliwości. Na przykład gdy zapisywałam się na studia. Co wydaje mi się w ogóle absurdalne biorąc pod uwagę, że robiłam to w wieku 26 lat, nie 86. Ale to przekonanie jest mocne. I łączy się z tym, że perspektywa spędzenia AŻ 5 lat brzmi nie najlepiej. A może nie tyle te pięć lat, co świadomość, że skończę studia już po trzydziestce. Zwłaszcza, że koleżanki z mojego rocznika zdążyły już studia pokończyć. A co jeśli mi się nie spodoba i stracę kolejny rok? To wszystko zniechęcało i sprawiało, że nie chciałam w ogóle zaczynać. 

Jednak jeśli nic nie zmienisz, nic się nie zmieni. Plucie sobie w brodę, że nie zaczęło się robić czegoś wcześniej też nic nie zmieni. Można tylko stracić czas i w efekcie zacząć jeszcze później, albo nigdy. Bo „już się nie opłaca”. To w ogóle okropne podejście.
Ale przeczytałam kiedyś taką radę, która bardzo mocno na mnie wpłynęła, więc puszczam ją dalej w świat.